یک فیزیوتراپ با اشاره به پرطرفدار بودن ورزش تکواندو در میان ورزش‌های رزمی گفت: با توجه به برخوردی بودن تکواندو و اندام‌های تحتانی به خصوص زانو و مچ پا بیشتر در معرض آسیب دیدگی‌ هستند که گارد مناسب، دقت و آمادگی بدنی ورزشکار و تمرینات بدنسازی در کاهش و تسریع بهبود آنها موثرند.

کسری کاظمی در گفت‌وگو با خبرنگار علم ورزش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره ورزش تکواندو و آسیب‌های آن اظهار کرد: این ورزش جز ورزش‌های برخوردی و رزمی است که با توجه به تنیک‌هایی که در آن استفاده می‌شود و عضلاتی که درگیر هستند، اعضای بدن را در معرض آسیب و صدمه قرار می‌دهد که سهم اندام‌های تحتانی (پاها) بیش از سایر اعضاست. آسیب‌های ناحیه زانو و مچ پا شایع ترین آسیب‌های ورزش تکواندو است که شامل پارگی رباط های صلیبی خلفی و قدامی (ACL,PCL) ، مینیسک‌ها و پیچ خوردگی‌ مچ پا می‌شود.

وی افزود: علاوه بر این ضرباتی هم که به ناحیه بالا تنه وارد می‌شود می‌تواند مشکلاتی را برای تکواندوکاران به وجود آورد. به عنوان مثال شدت ضربه‌ای که به ناحیه سر ورزشکار وارد می‌شود با وجود داشتن کلاه محافظ ممکن است به حدی باشد که باعث به وجود آمدن حالت بیهوشی در فرد شود که نیاز به مراجعه به بیمارستان و یا بستری شدن داشته باشد. همچنین ضرباتی که از ناحیه پاها به ساعد و بازوها وارد می‌شود، مشکلاتی مثل کوفتگی‌ها و شکستگی‌ها را به وجود می‌آورد.

این کارشناس درباره مکانیزم‌ آسیب‌های ورزش تکواندو تصریح کرد: ضرباتی که به طور مستقیم به بافت نرم زانو وارد می‌شود، ممکن است باعث پارگی رباط صلیبی خلفی (PCL) شود. همچنین فرودها و چرخش‌هایی که در ورزش تکواندو وجود دارد خطر کندگی غضروف ناحیه زیر کشکک زانو را به همراه دارد. این حرکات همچنین موجب پیچ خوردگی ناحیه مچ پا و کشیدگی رباط‌های اطراف این ناحیه می‌شود. ضربات وارد شده به ساق هم می‌تواند باعث شکستگی استخوان‌ها شود. البته درصدی از این آسیب‌ها می‌تواند مربوط به دوره تمرین و بخشی دیگر در حین مسابقه باشد.

کاظمی همچنین به عوامل کاهش دهنده این آسیب‌ها اشاره کرد و گفت: میزان آسیب‌های ورزش تکواندو به تکنیک ضربه‌ها و دقت ورزشکار بستگی دارد و برخی از این آسیب‌ها هم اجتناب ناپذیر هستند. تمرینات آماده سازی بدنی قبل از مسابقات در پیشگیری از آسیب‌ها موثر است. انعطاف پذیری، استقامت عضلانی و هوازی، انجام تمرینات سرعتی، چابکی و هماهنگی عصبی عضلانی هم از عواملی هستند که می‌توانند میزان صدمات وارده در تکواندو را کاهش دهند.

این فیزیوتراپ درباره نحوه درمان آسیب دیدگی‌ها هم خاطر نشان کرد: فرآیند درمان آسیب‌های ورزش تکواندو با توجه به شدت آسیب متفاوت است . گاهی شدت این آسیب‌ها پایین است و با درمان‌های کمپرسی، ورزشکار می‌تواند به جریان مسابقه برگردد، اما اگر شدت آسیب زیاد باشد فرد مجبور به جراحی می‌شود. جراحی لیگامان‌های زانو، رباط‌های ACL و PCL در این ورزشکاران رایج است و اغلب تا شش ماه آنها را از میادین دور نگه می دارد.